Modły głośniejsze od myśli.
Sezonowość świata zabija
wszystkich.
Pustynia umysłów,
a potem
bez umysłów pustynia.
Płoniemy, mimo że pada
gęsty deszcz.
– Mateusz Jańta
Iluzja istnienia
Jest trzecia w nocy. Nie mogę spać, mimo tego, że wokół cisza i na zewnątrz nie ma niczego, co mogłoby mi przeszkodzić w zanurzeniu się w głębokim śnie.
Ale to tylko na zewnątrz…
Chcę napisać, że we mnie
coś się rodzi. Continue reading “Iluzja istnienia”
Nie mam już wyboru.
W kieszeni zostały mi
tylko proste słowa.
Potargane, urwane, zawstydzone,
szczere.
Weź je.
Tak,
wiem że nie jest ich wiele,
ale…
– Mateusz Jańta
Ulatniamy się,
parujemy
podgrzewani promieniami
niepotrzebności.
I chociaż spadamy na co dzień,
to któregoś dnia spadniemy
jako deszcz,
znów na chwilę obmywając świat
ze złudzeń.
– Mateusz Jańta
Czerń się wylewa
i wlewa
jednocześnie.
Nie ma drugiego takiego
uczucia.
Możesz dostrzec piękno
przypadkowo spotkanej kobiety,
księżycem się zachwycać,
ale w środku smoła,
smoła w środku.
– Mateusz Jańta
We mgle drabina stoi,
a na niej stoję ja.
Szczeble jej,
niczym twoje słowa,
są coraz słabsze.
Nie mam już ochoty się wspinać.
– Mateusz Jańta
Inna cisza,
przy Tobie.
Ta lepsza, kojąca.
Inna cisza,
a mimo to,
i tak słyszymy w niej
całych siebie.
– Mateusz Jańta
Ślepota ich wizją,
charyzmą martwe usta.
Nieludzie
nieludzi mają pod sobą.
Deszcz śliny wypełnia
rzeki zaćmienia.
I tak nie-
żyją
nieludzie
w tym swoim nie-
szczęściu.
– Mateusz Jańta
Wszyscy wyglądamy na zdrowych
Ledwo idzie na tych wysokich koturnach. Uwielbiam koturny (oczywiście nie na swoich nogach), i naoglądałem się ich odpowiednio dużo, żeby stwierdzić, że młoda kobieta, która idzie na nich przede mną, zaraz z bliska powie “Dzień dobry” zaśnieżonej płycie chodnikowej. Continue reading “Wszyscy wyglądamy na zdrowych”
Noce bez dni.
Dni bez nocy.
Dryfowanie po powierzchni
społeczeństwa,
niczym zwłoki,
co ból tonięcia
cały czas czują.
– Mateusz Jańta