Myślałem, że nie istnieje.
Teraz widzę
Ją
wszędzie.
Między dźwiękami świata.
W mrugnięciu jej
brązowych oczu,
a potem w uśmiechu,
i w smutku też.
Słabnę i rosnę w siłę
jednocześnie.
To jak unoszenie się
nad przepaścią,
kiedy Ona jest jedynym wiatrem
chroniącym mnie przed upadkiem.
– Mateusz Jańta
Palący błękit dnia,
z dymem puszcza
ciało.
Przytulna szarość deszczu,
kradnie niematerialne.
Gęsta czerń nocy
usypia w lęku resztę.
Znikam,
i nie zostaje nic,
poza strachem,
że ty też możesz kiedyś
zniknąć.
– Mateusz Jańta
Proszę,
chociaż jeszcze przez chwilę
trwajmy w tym
niespojrzeniu.
Ono wystarczy,
gdy oboje wiemy,
jak bardzo nasze źrenice
chcą się spotkać.
– Mateusz Jańta
Już od dawna,
gdzieś poza dniem
i nocą,
poza ciałem i umysłem,
czuję że coś tracę,
chociaż wszystko
zdaje się być na swoim miejscu.
– Mateusz Jańta
Niech na minutę wszystko
utonie, zgnije
lub spali się
w swojej chciwości
krwawiących dusz,
które za często
znajdują siebie w kimś innym,
i nie rzadziej duszą się
brudnymi ideami mas.
– Mateusz Jańta
Schody.
W dół coraz bardziej
wyraźne,
a w górę…
Te w górę znikają.
I ciemność.
Nie boję się jej.
Chwytam ją za dłoń
i idę przez nią,
wiedząc, że światło
to tylko iluzja.
– Mateusz Jańta
Niepokój okazał się być
czarniejszy od nocy,
a niechęć rośnie
wraz z ciężarem prawdy.
– Mateusz Jańta
Chciałbym nauczyć się
gubić gdzieś rzeczywistość
tak często,
jak ona gubi mnie.
– Mateusz Jańta
Za mną chłód,
i chłód przede mną.
“Biegnij!”, słyszę,
chociaż nikt nie krzyczy.
Gdzie jestem?
Otaczają mnie góry
śliskich słów,
na które
wszyscy ślepo się wspinają.
Mimo że mojej ścieżki
nie widzę wyraźnie,
nie chcę stracić się
pod ich lawiną.
– Mateusz Jańta
Popiół.
A pod nim świat,
który ściany swej godności
burzy.
I żar,
co pod tym popiołem
sypiącym się z nieba
tli się,
czekając by spalić
fanatyzm iluzji, wszelkie kulty
i wiarę.
Co zostanie człowiekowi,
gdy zabierze mu się to,
czego i tak nie ma?
– Mateusz Jańta