Zasnąłbym, zasnęlibyśmy chętnie. A potem śniłbym, śnilibyśmy głęboko, głębiej, dogłębnie. Sen siódmy, ósmy, dziewiąty. Dwie góry i ja między nimi. Ciszę sobą przebijam. Brak słów, a nasze oczy krzyku pełne. – Mateusz Jańta

Modły głośniejsze od myśli. Sezonowość świata zabija wszystkich. Pustynia umysłów, a potem bez umysłów pustynia. Płoniemy, mimo że pada gęsty deszcz. – Mateusz Jańta

Nie mam już wyboru. W kieszeni zostały mi tylko proste słowa. Potargane, urwane, zawstydzone, szczere. Weź je. Tak, wiem że nie jest ich wiele, ale… – Mateusz Jańta

Ulatniamy się, parujemy podgrzewani promieniami niepotrzebności. I chociaż spadamy na co dzień, to któregoś dnia spadniemy jako deszcz, znów na chwilę obmywając świat ze złudzeń. – Mateusz Jańta

Czerń się wylewa i wlewa jednocześnie. Nie ma drugiego takiego uczucia. Możesz dostrzec piękno przypadkowo spotkanej kobiety, księżycem się zachwycać, ale w środku smoła, smoła w środku. – Mateusz Jańta

We mgle drabina stoi, a na niej stoję ja. Szczeble jej, niczym twoje słowa, są coraz słabsze. Nie mam już ochoty się wspinać. – Mateusz Jańta

Inna cisza, przy Tobie. Ta lepsza, kojąca. Inna cisza, a mimo to, i tak słyszymy w niej całych siebie. – Mateusz Jańta

Ślepota ich wizją, charyzmą martwe usta. Nieludzie nieludzi mają pod sobą. Deszcz śliny wypełnia rzeki zaćmienia. I tak nie- żyją nieludzie w tym swoim nie- szczęściu. – Mateusz Jańta