Wiele z odkrytych lądów
odpycha mnie swoją
jałowością.
Twój,
ubrany w zwiewną suknię
z gęstych lasów
myśli,
powoduje że chcę się w nim
zgubić.
Zatracić cały
w zalewających ciepłem
delikatnych falach
twoich włosów.
– Mateusz Jańta
Autor: Mateusz Jańta
Niech pani wejdzie w rolę,
proszę.
W porządku.
Akcja.
Nie, nie, nie.
Nic pani nie wychodzi.
Cięcie.
Lepiej będzie,
jeśli napisze pani
swój scenariusz
i zacznie
żyć
według niego.
– Mateusz Jańta
Poezją
łatamy to,
co było, jest
i będzie w nas pęknięte.
– Mateusz Jańta
Utknąłem między
pytaniami
a odpowiedziami.
Czuję się,
jakbym płynął chwiejną łódką
po spokojnym morzu szarych twarzy,
lecz to we mnie trwał sztorm.
Tak bardzo nie chcę
wypaść na zewnątrz.
Nie potrafię pływać
w codzienności.
– Mateusz Jańta
Już cicho.
Już spokojnie.
Twoje wewnętrzne dziecko
usnęło zmęczone
od nadmiaru
rzeczywistości.
Obudzi się znów,
gdy będzie głodne
życia.
– Mateusz Jańta
Jest spojrzenie
warte utracenia widoku
na wszystkie cuda.
Lekkość w ruchach
warta znoszenia
dla niej
wszelkich ciężarów.
I zapach włosów,
dla którego zrezygnuję
z całego świata.
– Mateusz Jańta
Przestało mnie zaskakiwać,
jak wielu ludzi,
gdy spadają jesienne liście
spada wraz z nimi,
w środku,
w sobie,
na wystygłe chodniki uczuć,
zdeptanych banałem świata.
– Mateusz Jańta
Przed tobą moja dusza
rozbiera się do naga.
Nie potrzebuje żadnych słów.
Jednym spojrzeniem
sięgasz w nią głębiej,
niż ja sam potrafię.
– Mateusz Jańta
Zabiła mnie dziś
pustka wielkiego miasta.
Zmęczone dusze
zostały w swoich
zmęczonych ciałach
rozkładających się pod sufitami
ciasnego szczęścia.
Gdy wzejdzie nowe słońce,
chłód jego światła
zreanimuje martwe umysły.
Miasto stanie się cyrkiem
tętniącym nieżyciem,
a ja znów zginę
od jego pustki,
bo przecież nic się nie zmieni.
– Mateusz Jańta
… czasami więc wydaje mi się,
że największym błogosławieństwem,
jakie może na nas spłynąć
jest niemyślenie.
– Mateusz Jańta