Nienapatrzenie,
nienasłuchanie,
nienasycenie się.
Żadne inne słowa
nie przychodzą mi dziś
do głowy,
kiedy myślę o tobie.
– Mateusz Jańta
Autor: Mateusz Jańta
Lekcja tańca – opowiadanie
„Nic z tego”, przeczytała wiadomość od matki. „Znowu nie ruszył. Wróć autobusem. W torbie masz drobne na bilet.”
Marta zaczynała przyzwyczajać się do tego, że stary rzęch, który odchodząc zostawił po sobie jej ojciec, zimą nie będzie w humorze do odpalania swojego silnika. Zresztą nigdy nie był. Wiosną i latem się przegrzewał, dymiąc i trując pasażerów, a jesienią od deszczy zżerała go rdza. Ojciec nie zostawił po sobie nic, co by działało. Continue reading “Lekcja tańca – opowiadanie”
A potem
wszechświat
zawitał do mojej głowy,
ze zmęczonymi ucieczką
przed dniem gwiazdami.
“Tu jesteście bezpieczne”,
mówię.
“W wiecznym mroku
pytań
rozbłyśnijcie mocno,
oświetlając chociaż jedną
odpowiedź.”
– Mateusz Jańta
Zasnąłem.
Zamknąłem oczy na chwilę,
na świat,
na życie.
Jednym susem przeskoczyłem
z ciemności w ciemność,
w której
twoje bujne włosy światłem.
Często mam chęć
zalać tę ciemność
łzami,
a potem
nauczyć się w nich pływać,
widząc spod ich powierzchni
twój promień,
i wiedząc, że gdzieś tam
jest jeszcze piękno,
tylko go nie sięgam.
– Mateusz Jańta
… aż w końcu pociąg.
Przedział,
a w nim
kobieta.
Piękna.
Jej uśmiech, oczy,
lekkość bycia
w mieście, którego chłód
drapie kości.
I moje myśli
brudne
jak peron.
Pełne jej rozebranej
i jędrnej
duszy.
Świat na chwilę
nabrał jej barw.
– Mateusz Jańta
Słyszysz?
Coś pękło.
Nie, to nie dusza,
ani nie serce.
Coś pękło po sam rdzeń.
Coś więcej.
– Mateusz Jańta
Świat na chwilę umarł
w białych ścianach
trawiących jego obłęd.
Chłód. Szarość.
Gdzieniegdzie krążą
resztki potłuczonych
charakterów.
Błądzą wzrokiem po brudzie.
W powietrzu płonie
rozpaczliwe echo pytania
“Gdzie jestem?”.
“Wewnątrz!”,
odpowiedział nikt.
– Mateusz Jańta
Ściągnę przed twoje oczy
wszystkie nieba.
A gdy zauważysz,
że raj nie istnieje,
zaczniesz może w końcu
tworzyć go tutaj,
ze mną.
– Mateusz Jańta
Znowu płonę.
Puszczam z dymem siebie,
ciebie,
wszystko,
wszystkich.
Straciłem kontrolę
nad tym ogniem.
Wystarczyła chwila
nieuwagi,
żeby wejść w żar
pustej nieskończoności.
– Mateusz Jańta
Wiele z odkrytych lądów
odpycha mnie swoją
jałowością.
Twój,
ubrany w zwiewną suknię
z gęstych lasów
myśli,
powoduje że chcę się w nim
zgubić.
Zatracić cały
w zalewających ciepłem
delikatnych falach
twoich włosów.
– Mateusz Jańta