Czerń się wylewa
i wlewa
jednocześnie.
Nie ma drugiego takiego
uczucia.
Możesz dostrzec piękno
przypadkowo spotkanej kobiety,
księżycem się zachwycać,
ale w środku smoła,
smoła w środku.
– Mateusz Jańta
Autor: Mateusz Jańta
We mgle drabina stoi,
a na niej stoję ja.
Szczeble jej,
niczym twoje słowa,
są coraz słabsze.
Nie mam już ochoty się wspinać.
– Mateusz Jańta
Inna cisza,
przy Tobie.
Ta lepsza, kojąca.
Inna cisza,
a mimo to,
i tak słyszymy w niej
całych siebie.
– Mateusz Jańta
Ślepota ich wizją,
charyzmą martwe usta.
Nieludzie
nieludzi mają pod sobą.
Deszcz śliny wypełnia
rzeki zaćmienia.
I tak nie-
żyją
nieludzie
w tym swoim nie-
szczęściu.
– Mateusz Jańta
Wszyscy wyglądamy na zdrowych
Ledwo idzie na tych wysokich koturnach. Uwielbiam koturny (oczywiście nie na swoich nogach), i naoglądałem się ich odpowiednio dużo, żeby stwierdzić, że młoda kobieta, która idzie na nich przede mną, zaraz z bliska powie “Dzień dobry” zaśnieżonej płycie chodnikowej. Continue reading “Wszyscy wyglądamy na zdrowych”
Noce bez dni.
Dni bez nocy.
Dryfowanie po powierzchni
społeczeństwa,
niczym zwłoki,
co ból tonięcia
cały czas czują.
– Mateusz Jańta
Ich słowa brzmią
jak łamane kości.
Przestaję słuchać,
i wtedy sam się
łamię,
składam,
leżę,
nie wstaję, bo
cisza, co igłą była ukłuta,
cała sobą kłuć zaczęła.
– Mateusz Jańta
Śmierć zimna jest przecież,
a Ty
ogrzewasz mnie najbardziej,
gdy upadasz
i umierasz na chwilę.
Na nocnym niebie
widzę wtedy duchy.
Dajcie mi siły, mówię.
Siły mi dajcie,
a jeśli światło,
to tylko w czyichś oczach.
– Mateusz Jańta
O, otchłani…
Moja najwierniejsza.
Chcę Ci powiedzieć,
że jestem już zmęczony.
Gasnę,
żarząc się samym kolorem.
Jeśli będziesz czegoś chciała,
mam nadzieję, że wiesz,
jak mnie znaleźć.
Ja tego nie wiem.
– Mateusz Jańta
Widziałem
jak Ona
ulatnia się wraz ze mną,
zostawiając za sobą
zaślepione życiem ciało.
Po cichu, siedząc ze swoim
wrażliwym pięknem
z dala od reszty ludzi.
Jest jakaś siła, myślę,
w tym Jej szczerym okazywaniu
bezsilności
wśród tłumu.
– Mateusz Jańta