Niepokój okazał się być czarniejszy od nocy, a niechęć rośnie wraz z ciężarem prawdy. – Mateusz Jańta

Chciałbym nauczyć się gubić gdzieś rzeczywistość tak często, jak ona gubi mnie. – Mateusz Jańta

Za mną chłód, i chłód przede mną. “Biegnij!”, słyszę, chociaż nikt nie krzyczy. Gdzie jestem? Otaczają mnie góry śliskich słów, na które wszyscy ślepo się wspinają. Mimo że mojej ścieżki nie widzę wyraźnie, nie chcęCzytaj dalej

Popiół. A pod nim świat, który ściany swej godności burzy. I żar, co pod tym popiołem sypiącym się z nieba tli się, czekając by spalić fanatyzm iluzji, wszelkie kulty i wiarę. Co zostanie człowiekowi, gdyCzytaj dalej

Nienapatrzenie, nienasłuchanie, nienasycenie się. Żadne inne słowa nie przychodzą mi dziś do głowy, kiedy myślę o tobie. – Mateusz Jańta

A potem wszechświat zawitał do mojej głowy, ze zmęczonymi ucieczką przed dniem gwiazdami. “Tu jesteście bezpieczne”, mówię. “W wiecznym mroku pytań rozbłyśnijcie mocno, oświetlając chociaż jedną odpowiedź.” – Mateusz Jańta

Zasnąłem. Zamknąłem oczy na chwilę, na świat, na życie. Jednym susem przeskoczyłem z ciemności w ciemność, w której twoje bujne włosy światłem. Często mam chęć zalać tę ciemność łzami, a potem nauczyć się w nichCzytaj dalej

… aż w końcu pociąg. Przedział, a w nim kobieta. Piękna. Jej uśmiech, oczy, lekkość bycia w mieście, którego chłód drapie kości. I moje myśli brudne jak peron. Pełne jej rozebranej i jędrnej duszy. ŚwiatCzytaj dalej

Słyszysz? Coś pękło. Nie, to nie dusza, ani nie serce. Coś pękło po sam rdzeń. Coś więcej. – Mateusz Jańta