A potem
wszechświat
zawitał do mojej głowy,
ze zmęczonymi ucieczką
przed dniem gwiazdami.
“Tu jesteście bezpieczne”,
mówię.
“W wiecznym mroku
pytań
rozbłyśnijcie mocno,
oświetlając chociaż jedną
odpowiedź.”

– Mateusz Jańta

… aż w końcu pociąg.
Przedział,
a w nim
kobieta.
Piękna.
Jej uśmiech, oczy,
lekkość bycia
w mieście, którego chłód
drapie kości.
I moje myśli
brudne
jak peron.
Pełne jej rozebranej
i jędrnej
duszy.
Świat na chwilę
nabrał jej barw.

– Mateusz Jańta

Świat na chwilę umarł
w białych ścianach
trawiących jego obłęd.

Chłód. Szarość.
Gdzieniegdzie krążą
resztki potłuczonych
charakterów.
Błądzą wzrokiem po brudzie.
W powietrzu płonie
rozpaczliwe echo pytania
“Gdzie jestem?”.

“Wewnątrz!”,
odpowiedział nikt.

– Mateusz Jańta

Znowu płonę.
Puszczam z dymem siebie,
ciebie,
wszystko,
wszystkich.
Straciłem kontrolę
nad tym ogniem.
Wystarczyła chwila
nieuwagi,
żeby wejść w żar
pustej nieskończoności.

– Mateusz Jańta

Niech pani wejdzie w rolę,
proszę.
W porządku.
Akcja.
Nie, nie, nie.
Nic pani nie wychodzi.

Cięcie.

Lepiej będzie,
jeśli napisze pani
swój scenariusz
i zacznie
żyć
według niego.

– Mateusz Jańta