Stoję na drodze i krwawię
nocnymi kolorami miasta.
Moje nietrwanie
trwaniem jest duszone.
Patrzę w dal,
a tam
czarna plama i blask latarni
niby ogień, co trawi
szczęście łzą zadrapane.
Chłód,
a ja nie chcę iść dalej.
– Mateusz Jańta
Kategoria: Wiersze
Pojawiła się
iskra,
i nagle
przestałem zwracać uwagę
na to,
jaki kolor ma płomień,
lub jak wielki on jest.
Cieszyłem się,
że chociaż przez chwilę
było ciepło.
– Mateusz Jańta
Myślałem, że nie istnieje.
Teraz widzę
Ją
wszędzie.
Między dźwiękami świata.
W mrugnięciu jej
brązowych oczu,
a potem w uśmiechu,
i w smutku też.
Słabnę i rosnę w siłę
jednocześnie.
To jak unoszenie się
nad przepaścią,
kiedy Ona jest jedynym wiatrem
chroniącym mnie przed upadkiem.
– Mateusz Jańta
Palący błękit dnia,
z dymem puszcza
ciało.
Przytulna szarość deszczu,
kradnie niematerialne.
Gęsta czerń nocy
usypia w lęku resztę.
Znikam,
i nie zostaje nic,
poza strachem,
że ty też możesz kiedyś
zniknąć.
– Mateusz Jańta
Proszę,
chociaż jeszcze przez chwilę
trwajmy w tym
niespojrzeniu.
Ono wystarczy,
gdy oboje wiemy,
jak bardzo nasze źrenice
chcą się spotkać.
– Mateusz Jańta
Już od dawna,
gdzieś poza dniem
i nocą,
poza ciałem i umysłem,
czuję że coś tracę,
chociaż wszystko
zdaje się być na swoim miejscu.
– Mateusz Jańta
Niech na minutę wszystko
utonie, zgnije
lub spali się
w swojej chciwości
krwawiących dusz,
które za często
znajdują siebie w kimś innym,
i nie rzadziej duszą się
brudnymi ideami mas.
– Mateusz Jańta
Schody.
W dół coraz bardziej
wyraźne,
a w górę…
Te w górę znikają.
I ciemność.
Nie boję się jej.
Chwytam ją za dłoń
i idę przez nią,
wiedząc, że światło
to tylko iluzja.
– Mateusz Jańta
Niepokój okazał się być
czarniejszy od nocy,
a niechęć rośnie
wraz z ciężarem prawdy.
– Mateusz Jańta
Chciałbym nauczyć się
gubić gdzieś rzeczywistość
tak często,
jak ona gubi mnie.
– Mateusz Jańta