Szanowna Pani.
Świat stał się dla mnie
za głośny.
Hałas jego absurdów i nonsensu
rani krwawiący we mnie
krzyk myśli.
Proponuję ucieczkę.
Nawet jeśli droga do ciszy
będzie prowadzić
przez wieczną mgłę,
warto zabłądzić w niej razem.
Nie czekajmy.
– Mateusz Jańta
Tyle wersji ciebie,
ile kropel deszczu.
Gdy zbliżam się do nich,
prędko rozmazuje mi się widok
na to, co prawdziwe
w tobie.
– Mateusz Jańta
Najpiękniej piszemy o ludziach,
których nigdy blisko siebie
nie mieliśmy.
– Mateusz Jańta
… a na drodzę
będę cieszył się
z każdego kawałka szkła,
który wbije się
w moją stopę,
z każdego
rozżarzonego węgla,
którym się sparzę,
z mrozu zabierającego
czucie,
z deszczów
ciągle spowalniających
moje kroki,
jeśli tylko będę wiedział,
że droga ta
prowadzi z powrotem
do ciebie.
– Mateusz Jańta
Chcę zachłysnąć się
subtelnością twoich oddechów,
utonąć w zwiewności
twoich ruchów,
a potem
wypłynąć bezwładnie
na powierzchnię
twojej delikatności,
którą wszędzie
po sobie zostawiasz.
Lekkość. Jesteś nią.
A prawdziwa lekkość
jest ciężarem, gdy
nie mam jej obok siebie.
– Mateusz Jańta
Odkryłem,
że
bardzo lubię
trzymać cię
w swoich
ramionach
nie tylko wtedy,
gdy
u ciebie
dzieje się źle.
– Mateusz Jańta
Słowa same się rwą,
bo już nie mogą ręce.
Ale czym więcej piszę słów,
tym i cierpienia jest więcej.
– Mateusz Jańta
Zdajesz się być
dowodem na to,
że
to nie ludzie
są nam
przeznaczeni,
tylko myśli o nich.
– Mateusz Jańta
Przytuliłem
pustkę,
i jakąś
czarną otchłań.
Mówią,
że nic się w niej
nie znajdzie.
Cóż…
ja znalazłem
siebie.
– Mateusz Jańta
Wszystko,
co
boję się
stracić
jest w twoich oczach.
– Mateusz Jańta